Бир куни барча ҳис-туйғулар бекинмачоқ ўйнашибди. Телбалик мен қидираман дебди. Меҳр қуёш остига, ҳасад балчиққа, ҳиёнат ҳазонлар ортига, дўстлик дарахт орқасига, жасорат вулқон ичига, гумон тун ортига, ишонч тоғларга, гўзаллик эса ойнинг ортига беркинибди. Севги қаерга яширинишини билмай тураверибди. Саноқ тугай деганда гуллар ортига беркинибди. Телбалик севгидан бошқа ҳамма беркинган туйғуларни топибди. Шунда ҳасад келиб севгини қаердалигини айтибди. Телбалик ғазабланиб гуллар ортига пичоқ санча бошлабди. Шу пайт гуллар остидан кўзлари ўйилган, юзлари қонга беланган севги чиқибди. Телбалик ундан кечирим сўрабди. Севги эса мен кўрман, менга йўлбошчилик қиласан дебди. Шундан буён севгининг кўзи кўр, телбалик унга йўлбошчи экан.