Mehmondo'stlik haqida o'zbek xalq maqollari

Kelish mehmondan, ketish mezbondan.

Kelmoq ixtiyor bilan,

Ketmoq ijozat bilan.

Mezbon borini qo'ysa,

Mehmon ozga sanamas.

Mehmon — aziz, mezbon — laziz.

Mehmon — atoyi xudo.

Mehmon izzatda,

Mezbon xizmatda.

Mehmon kelar eshikdan,

Rizqi kelar teshikdan.

Mehmon kelgan uy — barakali.

Mehmon kelgan uyning chirog'i ravshan.

Mehmon kelsa, pastga tush,

Palov bermoq ahdga tush.

Mehmon kelsa uchtakkina,

Uchib ketsa qushdakkina.

Mehmon kelsa, et pishar,

Et bo'lmasa, bet pishar.

Mehmon ko'rki — dasturxon.

Mehmon — otangdan ulug'.

Mehmon so'rab yemas.

Mehmonning ketishini so'rama,

Kelishini so'ra.

Mehmonning oldida mushugingni pisht dema.

Mehmonxonang tor bo'lsa ham,

Mehri-diling keng bo'lsin.

Oyda kelganga — oyoq,

Kunda kelganga — tayoq.

Ochiq yuz — oshdan shirin.

Osh — mehmon bilan aziz.

Supurilmagan uyga mehmon kelar.

Suhbat sevmagan tegirmon qurdirar,

Mehmon sevmagan bolasini urar.

Chaqirilmagan qo'noq —

Yo'nilmagan tayoq.

Shirin choying bo'lmasa,

Shirin tiling bo'lsin.

Shirin oshing bo'lmasin,

Shirin so'zing bo'lsin.

Yuzta siz-bizdan,

Bitta jiz-biz yaxshi.

O'zi kelgan mehmon — atoyi xudo,

Chaqirib kelgan mehmon — gadoyi xudo.

Qo'nguncha qo'noq uyalar,

Qo'ngandan keyin — uy egasi.

Qo'noqqa osh ber, otiga — yem.