Qalam va o'chirg'ich

Javondagi chiroyli idishda qalam va o‘chirg‘ich yashardi. Ular do‘stona munosabatda bo‘lib, bir-biriga yordam berib turardi.
Bir kuni qalam suhbatini uzr so‘rashdan boshladi, lekin o‘chirg‘ich u nima uchun kechirim so‘rayotganini tushunolmadi.
Qalam tushuntirdi:
“Har safar xato yozsam, sen o‘chirib tashlaysan, xatolarim bilan birga o‘zingning bir qismingni yo‘qotasan va kamayib, qachonlardir yo‘q bo‘lib ketasan. Bu meni juda tashvishga solmoqda”.
O‘chirg‘ich jilmayib javob berdi:
“Ha bu rost, lekin bu mening taqdirim. Xato qilganingni ko‘rganimda, senga yordam bera olishimdan mamnunman va bu har safar sodir bo‘lganida xursand bo‘laman. Shuning uchun tashvishlanma. Shunday bo‘lishi kerak!”
Hissa: Ota-onalarimiz o‘chirg‘ich, biz bolalar esa qalammiz. Ular har doim yordam berishga tayyor va xatolarimizni to‘g‘rilash uchun qo‘llaridan kelganicha harakat qilishadi. Vaqt o‘tishi bilan ota-onalar “o‘chiriladi” – ular qarishadi va bizni abadiy tark etishadi. Biz har doim ulardan vaqtimizni ayamasdan g‘amxo‘rlik va mehr ko‘rsatib turishimiz kerak.